Το σπήλαιο ανακαλύφθηκε τυχαία το 1959 από κατοίκους του χωριού που αναζητούσαν να βρουν πηγές νερού για τις ανάγκες του οικισμού τους και τελικά, εντόπισαν άνοιγμα στις πλαγιές του όρους Κατσίκα, όπου βρήκαν στο εσωτερικό του πολλά απολιθωμένα οστά ζώων. Το 1960 βρέθηκε ένα ανθρώπινο κρανίο. Πρόκειται για το αρχαιότερο ανθρώπινο λείψανο που έχει βρεθεί μέχρι σήμερα στον ελλαδικό χώρο, το οποίο ανήκει σε πρώιμο μεταβατικό στάδιο ανάμεσα στον Homo erectus και τον αρχαϊκό Homo sapiens (Ανατομικά Σύγχρονο Άνθρωπο), ιδιαίτερα σημαντικό για τη μελέτη της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους καθώς και για την παρουσία του στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Το κρανίο ήταν καλυμμένο με ένα παχύ στρώμα σταλακτιτικού υλικού.

Βρέθηκαν επίσης απολιθωμένα οστά από την πανίδα της περιοχής, που περιλάμβανε αρκούδες των σπηλαίων, ύαινες, λιοντάρια, πάνθηρες, ρινόκερους, ελάφια και ιπποειδή. Τα οστά, μαζί με ένα πλήθος από λίθινα και οστέινα εργαλεία που χρησιμοποιούσε ο πρωτόγονος κάτοικος του σπηλαίου, εκτίθενται στο Παλαιοντολογικό μουσείο που βρίσκεται μόλις λίγα βήματα μακριά από την είσοδο του σπηλαίου.

Αξίζει να δείτε:

• Τη μεγάλη αίθουσα του σπηλαίου όπου οι μορφές των πετρωμάτων  αλλού θυμίζουν γιγάντιους κάκτους, αλλού ροζ μαργαριτάρια, αλλού στιβαρούς κίονες και αλλού λεπτεπίλεπτες κουρτίνες, ενώ σε αρκετά σημεία λιμνούλες νερού τροφοδοτούνται από σταλακτιτικό υλικό.
• Τα απολιθωμένα οστά από την πανίδα της περιοχής, που περιλάμβανε αρκούδες των σπηλαίων, ύαινες, λιοντάρια, πάνθηρες, ρινόκερους, ελάφια και ιπποειδή.
• Τα οστά, μαζί με ένα πλήθος από λίθινα και οστέινα εργαλεία που χρησιμοποιούσε ο πρωτόγονος κάτοικος του σπηλαίου, εκτίθενται στο Παλαιοντολογικό μουσείο που βρίσκεται μόλις λίγα βήματα μακριά από την είσοδο του σπηλαίου.